[vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”200px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 1 είναι ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα που οφείλεται στην ανοσολογική απόκριση του οργανισμού εναντιών των β-κυττάρων των νησιδίων του Langerhans του παγκρέατος οδηγώντας στη μερική ή ολική καταστροφή τους. Η καταστροφή αυτή καταλήγει στην αδυναμία παραγωγής ινσουλίνης και κατ’ επέκταση την αδυναμία ρύθμισης της γλυκόζης στο αίμα. Η αντιμετώπιση του ΣΔ1 έγκειται σε συνιστώσες η σημαντικότερη των οποίων είναι η χορήγηση ινσουλίνης, ακολουθούμενη από ισορροπημένη διατροφή και άσκηση.
Έχει μεγάλη αξία ο προσδιορισμός της επίδρασης της άσκησης στα άτομα με ΣΔ1. Μια μετα-ανάλυση μεγάλου εύρους εστίασε στην διαλεύκανση και την καταμέτρηση της επίδρασης αυτής1.
Το συγκεντρωτικό αποτέλεσμα που ήρθε στο φως επιβεβαίωσε ότι η άσκηση βελτιώνει ορισμένους δείκτες σοβαρότητας του διαβήτη τύπου 1.
Στους ενήλικες οι ευεργετικές επιδράσεις φαίνεται ότι είναι αξιοσημείωτες όσον αφορά:
- στον καλύτερο έλεγχο της μάζας σώματος,
- μείωση BMI(δείκτης μάζας σώματος),
- βελτίωση VO2 Max
- μείωση LDL χοληστερόλης
Στα παιδιά η άσκηση βοηθά :
- Στη καλύτερη και ευκολότερη ρύθμιση της καθημερινής δόσης ινσουλίνης σε χαμηλότερα επίπεδα,
- Μείωση στη περίμετρο μέσης,
- Μείωση στην LDL και στα τριγλυκερίδια
Αυτές ήταν οι στατιστικά σημαντικές και πιο εντυπωσιακές επιδράσεις της άσκησης στους ανθρώπους με ΣΔ1, αλλά δεν ήταν οι μόνες αφού αποδείχθηκε με την ανάλυση δεδομένων ότι η άσκηση μείωσε επίσης τη συστολική αρτηριακή πίεση σε ηρεμία και τον καρδιακό ρυθμό ηρεμίας.
Καμία επίδραση δεν φάνηκε να υπάρχει στην HbA1C% (γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη) και στη γλυκόζη αίματος νηστείας και στην HDL.
Εν κατακλείδι, η άσκηση βελτιώνει ορισμένους δείκτες της σοβαρότητας του διαβήτη τύπου 1 και δικαίως περιλαμβάνεται στις ήδη υπάρχουσες οδηγίες. Αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν εργαλείο στην ανάπτυξη νέων θεραπευτικών σχημάτων. Μια πρακτική εφαρμογή θα ήταν η συνταγογράφηση της άσκησης συμπληρωματικά με την αγωγή φαρμάκων.
Ωστόσο, μέσα από την ανασύνθεση των ερευνητικών δεδομένων δεν δόθηκε μια βέβαιη απάντηση στην ερώτηση εάν η άσκηση σε οποιαδήποτε ένταση και για οποιαδήποτε χρονική διάρκεια προσέφερε ανώτερα οφέλη.
Οι επιμέρους αναλύσεις παρήγαγαν αντικρουόμενα αποτελέσματα σε σχέση με τον εβδομαδιαίο χρόνο άσκησης. Το παράδοξο ήταν ότι με περισσότερο χρόνο άσκησης, τόσο καλύτερη είναι η επίδραση στον γλυκαιμικό έλεγχο, ωστόσο όσο λιγότερος χρόνος άσκησης, τόσο καλύτερη επίδραση στα λιπίδια.
Οι οδηγίες άσκησης για τον διαβήτη τύπου 2 ήταν από τις πρώτες που πρόσφεραν μια συρόμενη κλίμακα συνταγογράφησης άσκησης, βασισμένη στον χειρισμό της έντασης και της εβδομαδιαίας διάρκειας προκειμένου να διατηρηθεί ο όγκος έργου σχετικά σταθερός . Αυτές οι οδηγίες προτείνουν 270 λεπτά εβδομαδιαίας άσκησης μέτριας έντασης αλλά μόνο 90 λεπτά έντονης δραστηριότητας2.
Για τον ΣΔ1 παρατηρήθηκε ποικίλη ανταπόκριση στην εβδομαδιαία διάρκεια άσκησης, επομένως η ύπαρξη μιας συνταγής άσκησης δύο επιπέδων θα μπορούσε είτε να σχετίζεται με το συνολικό παραγόμενο έργο είτε με την ενέργεια που καταναλώνεται από το άτομο. Η ενεργειακή δαπάνη είναι το προϊόν της διάρκειας, της έντασης και της συχνότητας της άσκησης.
Μελλοντικές έρευνες είναι απαραίτητο να ρίξουν περισσότερο φως σε αυτό το πεδίο, ώστε να γίνουν λεπτομερέστερες οι οδηγίες άσκησης και να εφαρμοστούν με το βέλτιστο και ασφαλέστερο τρόπο σε άτομα με ΣΔ τύπου 1.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Type 1 Diabetes Mellitus is a chronic autoimmune disease caused by the body’s immune response against the β-cells of the islets of Langerhans of the pancreas, leading to their partial or total destruction. This destruction results in the inability to produce insulin and, by extension, the inability to regulate blood glucose. The treatment of T1DM consists of components, the most important of which is the administration of insulin, followed by a balanced diet and exercise.
There is great value in determining the effect of exercise in people with T1DM. A large meta-analysis focused on clarifying and quantifying this effect1.
The pooled result that came to light confirmed that exercise improves some indicators of type 1 diabetes severity.
In adults the beneficial effects appear to be notable in terms of:
- better control of body mass,
- decrease in BMI (body mass index),
- improve VO2 Max
- reduction of LDL cholesterol
For children, exercise helps:
- In the better and easier regulation of the daily dose of insulin at lower levels,
- Reduction in waist circumference,
- Reduction in LDL and triglycerides
These were the statistically significant and most impressive effects of exercise in people with T1D, but they were not the only ones as it was shown by analysis of the data that exercise also reduced resting systolic blood pressure and resting heart rate.
No effect was seen on HbA1C% (glycosylated hemoglobin) and fasting blood glucose and HDL.
In conclusion, exercise improves some indicators of type 1 diabetes severity and is rightly described in existing guidelines. These findings could be a tool in the development of new therapeutic regimens. A practical application would be to prescribe exercise in addition to medication.
However, through the reconstruction of the research data, a certain answer was not given to the question whether the exercise at the level of intensity and for the duration it brought superior.
Individual analyzes produced conflicting results in relation to weekly exercise time. Paradoxically, the longer the exercise time, the better the effect on glycemic control, yet the shorter the exercise time, the better the effect on lipids.
Exercise guidelines for type 2 diabetes were among the first to offer a sliding scale of exercise prescription, based on manipulating intensity and weekly duration to keep work volume relatively constant. These guidelines recommend 270 minutes of moderate-intensity exercise per week but only 90 minutes of vigorous activity2.
For T1DM a variable response to weekly exercise training was observed, so the existence of a two-level exercise prescription could either be related to the total work produced or to the energy consumed by the individual. Energy expenditure is the product of duration, intensity and frequency of exercise.
Future extensive research needs to be done in this area to further refine the exercise guidelines and implement them in the optimal and safest way in people with type 1 DM.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
Αγγελική Φωτεινού | Aggeliki Foteinou
- Ostman C, Jewiss D, King N, Smart NA. Clinical outcomes to exercise training in type 1 diabetes: A systematic review and meta-analysis. Diabetes Res Clin Pract. 2018 May;139:380-391. doi: 10.1016/j.diabres.2017.11.036. Epub 2017 Dec 6. PMID: 29223408.
- ] Hordern, M. D., Coombes, J. S., Cooney, L. M., Jeffriess, L., Prins, J. B. and Marwick, T. H. Effects of exercise intervention on myocardial function in type 2 diabetes. Heart, 95, 16 (Aug 2009), 1343-1349.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
Recent Comments